Utanç günleri

her gün bu bir kabus olsun ve bitsin diye uyanıyorum . her gördüğüm korkunç görüntü zihnimde ve kalbimde asılı duruyor. onları yürek avluma asıyorum mandallarla...kan süzülüyor ve keskin bir kan kokusu hissediyorum genzimde. az önce seksen yaşlarını çoktan aşmış bir kadını kanlar içinde yerde gördüm. Gençliğinde neler gördü diye düşündüm ve yaşlılığında düçar olduğu muameleden utandım. ve her yer de titreyen çocuklar ve kan ...güzel masum yüzler. hayata tutunmaya çalışan ay parçası bir delikanlı geriye dönmek istiyorum yazmış. ah anne karnına dönmek istiyor belkide ama anne karnında bile öldürülüyor bebekler. sadece utandığım günler yaşıyorum. saçımı tararken bile utandığım günler. bugün şunu fark ettim Filistin haberlerini okurken;namazı düzenli ve özenli kılmak hayatın önemli bir kısmını düzene koyacak ve zamanı bereketlendirecek. filistin'de bir arama kurtarma ekibinin molozlar arasında kıldığı namazı görünce rahat ve sıcak evlerimizde zor gelenin ne olduğunu düşündüm. Onlar geniş zamanlarında Allahı unuttular biz de onları dar zamanlarında unutacağız ayeti hayatıma taa lise yıllarında girdi o zamandan bu yana genişlikte varlıkta yaratıcıyı anmayı diledim darlıkta ve yoklukta herkes anar dedim ama o işler öyle olmuyor sanırım dünya ninnisini söyleye dursun bir uyandıran olmayınca derin bir ölüm uykusuna dalıyor insan. sıcak evlerimizde neleri kaybettik/kaybediyoruz artık kestiremiyorum. insanın kendisini kandırması ne kadar kötü. ve bu yalanı herkesin sürdürmesi. insan hayatı o kadar değersiz ki oysa insan eşrefi mahlukat bugünün adı yine utanç olsun. narinin neden öldürüldüğü bugün de bulunamadı bu dünyada bir kız annesine güvenemezse ölür!