Saklı Mektuplar LXXIV

daha ne olsun, mutsuzluğun

kıyısında yaşamak bu.

buhur yakarak, tütsü koklayarak

ve üstüne çiğ düşmüş, sis çökmüş günlerin anısına hürmeten

yazarak Şirâze.

kudüm ve ney, hüzün ve mey âhengiyle sen ey!

geçmişten bile daha ırak

tüm kapılar aynı kuvvetle çalınır dehşetin sesi bu: tak! tak! tak!

belki de en zoru bunca çilekeşliğin yanı sıra seni sesli anamamak,

gönlümce benim renklerime boyayarak anlatamamak,

ve kapına kadar gelip İstinye’den Şirâze, ne gizler diye ardına bakamamak.

orada dur, harmonisi bozulmasın yokluğunla kaynaşmışlığımın

orada dur Şirâze, kalıntılarının yakınında sevdamın

ezanı dinledim bir kandil sabahı Şehzâde Caddesi’nde

gece seher vaktine durmuş, zaman sanki vakfede

zikrin sesi içimin en derin kuyularında yankılandıkça Şirâze

Beyaz Gül kokusu yayılıyor buram buram; Medine gül’ü, Isparta gül’ü...

ve ben âyetlerle besleniyorum.

rüyâlarımda çıktın diye karşıma o sabah

Eski Antakya’nın dar sokaklarında anılarıma gizleniyorum.

bütün kalemlerim mora çalsa da çizgilerimde var telâşı siyahın

ne uzak ne yakın, yok ki mesâfesi gitmiş olmanın.

ak’lamıyorum kendimi ey! adımı yanına yakıştıramadığım

yine okyanuslar geçiyorum da aklımdasın.

orada dur, orada... ne zaman dönsem seni bulacakmışım gibi.

çamlar altında,

hiç çalmayan kilisenin avlusunda

ve yüzüme düşen kederi toplamaya çıkan kızların sesi bozsun bu nihâyetsiz mâtemi.

bir yanımla bildiğim, “sen” diye diye diğer yanımla kendimi bitirdiğim,

günlerimi eksilttiğim, beklediğim, hep bir yanımda nedenli beklettiğim

de ki kendime geleyim,

de ki güneşi göreyim,

de ki vazgeçeyim solan günlerimi sulamaktan her ikindi ertesi

ve son demde ben, de ki sende dinleneyim.

“çelişki”

dokunsun bana her bir sözün de, göreme ben’i

tüm artırdıklarım taşımakla bitmez ki güğüm güğüm

bu attığım kaçıncı düğüm, dirildiğim kaçıncı ölüm,

ölgün tarafımın zıddıyla beslenen olsa olsa sensiz bir düğün.

sana yakın bir adresteyim de bulama ben’i

her gün, belki her öğün geçip karşında demlenirim

konuşurum sana, sonra susarım;

hem bileme, hem duyama ben’i.

al beni İstanbul çalkala boğazında, öyle vur karaya

Yenikapı’ya düşsün yolum, alevlerin yuttuğu kitaplığına mevlevihâne’nin

bir el yazması kıymetinde asrın tazelendiği gün

al beni İstanbul, telli duvaklı sevgilim

vur kıyıya da acımasın bir gıdım bana için.

al beni İstanbul çalkala boğazında,

karışsın rengine rengim, tarihine tarihim.

bazen

çok beklersin de gelmez tren;

bezen Şirâze

beklediğin yerden geçmez hiçbir tren.

bazen

üşenirsin çıkmaya yokuşları,

bazen

yokuş olursun Şirâze, kimlere bilmeden

orada dur

bozulmasın ritmi yüreğimin